‘Wat gaan we hierna doen?’ Zo verging het Rukhsana Zubair na een week met De Schrijfkaravaan… 

 

In een rijtje zaten de drie jonge vrouwen achter elkaar, vooraan op de boot. Een beetje angstig eerst. Handen stevig om de reling, zoute spatten op hun armen en lachen want dat doe je wanneer je je één begint te voelen met de golven. Een schrijfweek geleden kenden ze elkaar nog niet.

“Wat ga je hierna doen?”, vroeg Annelies.

Hierna. Ja, dacht Rukhsana, dat is de juiste vraag. Het gaat hier inderdaad om een voor en na. Toen zei ze: “Ik ga een vereniging oprichten om mensen te verbinden”. Voilà, dat zei ze. Tot haar eigen verbazing. En toen ze thuiskwam deed ze het ook. Haar man probeerde nog iets met “Ja maar hoe…”

“Tsss,” zei Rukhsana, “gewoon doen.”

Ook Annelies en Marieke deden wat ze op die boot hadden uitgesproken. En wat had dat dan met schrijven te maken? 

Rukhsana:“ Ik had nog nooit geschreven, maar ik zat met vanalles in mijn hoofd waar ik geen weg mee wist: frustraties, ideeën, ik moest dat ergens kwijt. Op papier leek me wel een goed idee. Ik googelde schrijfworkshops en vond Zin en Zee. Het was nog vlakbij huis ook. Dat er een methodiek achter de oefeningen zat, gaf me vertrouwen. Ik was heel onzeker, maar ik hou ervan om mezelf uit te dagen, zo leer ik nieuwe kanten van mezelf kennen.”

‘We waren op het einde van die week opgeladen met zoveel kracht, positiviteit en zelfvertrouwen. We voelden ons op ons gemak bij elkaar. Je wil niet dat dat dan stopt.’

“Mijn onzekerheid verdween snel, door de aanpak van Isabelle. We voelden ons met elkaar verbonden, op een veilige plek. Door voor te lezen aan de groep voelde ik mijn zelfzekerheid groeien. De eerste keer met zenuwen, omdat ik mezelf vergeleek met de anderen (en anderen lijken altijd beter), maar al gauw had ik door dat het daar niet om draaide, en dat iedereen er iets bijdroeg. Of je nu veel of geen schrijfervaring had. Iedereen schreef er vanuit zijn unieke kern.”

Verbinden!

Rukhsana ZubairRukhsana: “In een schrijfweek verdwijnt het dagdagelijkse volledig naar de achtergrond en komt er ruimte om anders te focussen. Die kern komt vanzelf naar boven als je dan schrijft. Een opluchting was ook het besef: het hoeft niet perfect te zijn (ik had altijd schrik om taalfouten te maken). Nalezen kan later nog, als het moet, en iemand kan je daarbij helpen. De inhoud komt eerst. En daarom moet je gewoon beginnen schrijven. Je eigen stem op papier krijgen. Mijn angst voor schrijven is er helemaal weggenomen.”

“Op een bepaald moment kreeg ik door dat doorheen al de teksten die ik schreef één thema telkens terugkwam. Ik zag het plots duidelijk, als een rode draad die ik moest opnemen. Ik schreef altijd maar over mensen verbinden. Jongens-meisjes, groepsculturen met individualistische culturen. Ik kom uit de Pakistaanse cultuur en heb een Belgische man. Ik werkte als diversiteitscoach. Ik zag hoe de manier van kijken verschilt tussen culturen, maar we benoemen dat niet vaak, het blijft in de lucht hangen en daar wilde ik iets mee doen.”

Gingerhouse

De naam gonsde door De Letterie, het literatuurhuis waar de schrijfworkshop Zin en zee plaatsvond. En ze kreeg meteen veel bijval bij de andere deelnemers Ginger House, zo zou Rukshana haar salon noemen.

Rukhsana: “Ik begon gewoon in mijn gemeente (Bredene) mensen met en zonder migratieachtergrond op een spontane manier uit te nodigen om samen iets te doen (een potluck bijvoorbeeld). Dat werd de tijdelijke vereniging Ginger House. Met een gemeenschappelijk doel vallen verschillen minder hard op. Of kunnen ze net ontdekt worden en aan elkaar uitgelegd. Het was een succes: aan de laatste editie van Ginger House, rond het thema afscheidsrituelen, namen honderd mensen deel!”

Poppen met een verhaal

Door corona moest ze die activiteiten stopzetten maar Rukhsana zelf was intussen niet meer te stoppen. Al snel diende zich een ander idee aan. In haar nieuwe job bij Tejo Oostende, waar ze jongeren begeleidt, volgde ze een cursus Poppen en verhalen. Ze kreeg er de opdracht om haar eigen gezin in beeld te brengen met duplo- en playmobilpoppetjes. Het probleem: ze vond geen poppetjes die op haar gezinsleden leken. Foute huidskleur, fout haar, foute kleren. Dat ze ze ‘wat kon aanpassen’, suggereerde iemand. No way, dacht Rukhsana, altijd maar aanpassen. Ik ben dat beu. En dus maakte ze haar eigen kleurrijke poppetjes, waarmee ze veel succes had bij de jongeren in Tejo.

In januari 2022 startte ze haar eigen onderneming in bijberoep: Poppen met een verhaal. Ze geeft nu ook workshops voor nieuwkomers in Oostende (ABC aan Zee) en laat mensen er hun eigen verhaal vertellen aan de hand van de poppen.

Of ze in de toekomst ook iets met verhalen schrijven wil doen?

“Wie weet,” lacht ze, “ik doe het stap voor stap. Maar ik heb wel onlangs mijn eerste artikel geschreven, voor het tijdschrift VIEWZ! Als ik over mijn passie schrijf, vloeit het uit mijn pen. Ik schrijf nu ook dagelijks wat gedachten op in een boekje.” 

Dát moment

Zin en zee Oostende
Na de zeiltocht…

Terug naar 2019, op die boot. Dat het niet overdreven is om te stellen dat daar alles begon, zegt Rukhsana. “Het was écht een straf moment. We waren op het einde van die week opgeladen met zoveel kracht, positiviteit en zelfvertrouwen. We voelden ons op ons gemak bij elkaar. Je wil niet dat dat dan stopt. Je wil dat meenemen, er een vervolg aan breien.”

“Ik heb die week iets overwonnen,” besluit Rukhsana, “en dat neem ik nog op alle vlakken mee in mijn dagelijks leven.”

Interview opgetekend door Kristien Fransen

 

Meer weten over Zin en zee? De volgende schrijfweek in Oostende vindt plaats van 10 tot 14 oktober. Alle info lees je hier.

Leave A Comment