In de creatieve schrijfworkshops van De Schrijfkaravaan, zoals de Zomerweek in Antwerpen en Zin en zee in Oostende, doe je alle schrijfoefeningen ter plekke. Spannend, vertellen sommige deelnemers mij, wat als er niets komt?

Maar het wonderlijke is dat er altijd iets komt. Dat heeft natuurlijk met de opdrachten te maken, we kiezen ze zo dat het schrijven vanzelf komt. Maar het heeft ook met de tijdsduur van het schrijven zelf te maken.

Je innerlijke criticus verschalken

Ik reken vaak twintig minuten voor een schrijfopdracht. Dat is niet veel, en dat is net de truc. In twintig minuten kan je best wel wat schrijven, op voorwaarde dat je je niet druk maakt over de kwaliteit van wat je schrijft. In twintig minuten schrijf je geen meesterwerk. Je gooit iets neer op papier. En dat is net zo bevrijdend.

Het is net die bevrijding – van onze innerlijke criticus, die alles meteen heel goed wil doen – die maakt dat de dingen die we schrijven uit een diepere laag van onszelf komen. Ok, wat je schrijft is maar een kladje, achteraf zal je er nog aan willen vijlen. En tijdens de schrijfworkshops krijg je ook handvaten om dat te doen. Maar wat je aan materiaal op papier hebt gezet is dikwijls zo kostbaar dat je er daarna met plezier aan schaaft.

Een mini-opdracht

De crux is dat je jezelf een heel behapbare opdracht geeft. Stel dat je het verhaal wil schrijven over een bepaalde periode in je leven. De eerste levensjaren van je kind bijvoorbeeld. Hoe begin je daar in godsnaam aan? Er is zoveel te vertellen dat het je overweldigt en verlamt. En dus schrijf je helemaal niks.

In de twintig minutenmethode geef je jezelf een hele kleine opdracht. Bijvoorbeeld deze: wat herinner ik me van de geur van mij kind als baby? Of: hoe voelde het de eerste keer dat ik mijn baby voedde? Of: hoe was dat eerste badje? Of: hoe voelde het om mijn kind dicht tegen mijn lijf te dragen?

Kies één zo’n vraag, zet een klokje en schrijf daar twintig minuten over. Laat de woorden en beelden, de observaties of herinneringen maar gewoon komen, ze moeten nog niet goed zijn. Je zal merken dat de beelden, herinneringen, gedachten als vanzelf naar bovenkomen als je jezelf die twintig minuten van toewijding aan het schrijven schenkt.

Laat het maar lekker verslavend worden

Het mooie is dat er allicht ook weer nieuwe vragen zullen opduiken terwijl je schrijft. Nieuwe kleine opdrachten die je jezelf een andere dag kan geven.

Je zal ook merken dat die twintig minuten een plek in de ruimte en tijd gaan vormen waar je graag vertoeft, waar je steeds vaker in wil vertoeven, waar je naar verlangt. Dus je surft al eens minder op het internet, of slaat eens wat wegzappen op televisie over, of wie weet trakteer je jezelf op een koffie op een terrasje en neem je je pen en papier om verder te schrijven.

Voor je het weet heb je een heel verhaal bij elkaar. Genoeg fijn en waardevol materiaal om aan te gaan schaven en echt iets mee te doen.

Keuken(wekker)tip

Je kan een keukenwekker zetten. Ikzelf gebruik een appje op mijn smartphone. Mijn favoriete app is time timer. Handig en duidelijk, omdat je de tijd visueel ziet voorbijgaan.

Kijk, het klokje is net afgegaan. Dit blogstukje is geschreven in precies twintig minuten.

Isabelle